Rozdział 3 - The story of my life

Muzyka

*** Oczami Brada ***

Siedziałem w pokoju z Lukiem i Manon. Dziewczyna była fajna, ale trochę słabo u niej z angielskim.
- Więc Manon, co tu robisz ?
- Mam problem ze spać. - no co ty powiesz ?
- Nie zgadłbym. - mruknął Luke.
- A powiesz coś więcej ?
- Ja w sen widzę bardzo zła sytuacja. Katastrofa. Dużo ludzi umiera.
- I przez to nie śpisz ?
- Ostatnia katastrofa, zestrzelony samolot. Ja wiedziałam !
- Przewidujesz katastrofy i zdarzenia ?
- Tak. Nie śpię bo nie chcę widzieć martwe ludzie. A ty Brad ?
- Ja ? Ja w snach widuję zmarłych. - Luke usiadł i patrzył na mnie. Chyba w końcu coś go zainteresowało.
- Robią Ci krzywda ?
- Nie. To znaczy nie dosłownie. Opowiadają mi historie.
- Jakie ?
- Straszne. Opowiadają mi o tym jak zginęli, co się teraz z nimi dzieje, a co najgorsze opowiadają jak ja zginę. Kiedy już zasnę to rano jestem spocony i przerażony, a te postaci pojawiają się potem na przykład na ulicy. Wiem, że to tylko moja wyobraźnia bo przecież duchy nie istnieją. Najgorsze jest to, że nie pamiętam tych historii.
- To straszne.
- Manon ? - zwrócił się do niej Luke.
- Oui ? ( tłum. tak ) 
- Sądzę, że ty i ja jesteśmy do siebie " dopasowani ".
- My ? Jak to ? - chyba jej pierwsza poprawna wypowiedź.
- Ty widzisz katastrofy, a ja za każdym razem w jakiejś uczestniczę. Kiedy tylko zasnę przytrafiają mi się najgorsze rzeczy z możliwych.
- Magnifiquement ! ( tłum. wspaniale ) To znaczy ja cieszę się, że ty i ja będziemy spędzać dużo czas razem !
- Nauczę Cie angielskiego. - uśmiechnęli się do siebie.
- Zaraz wracam. - poczochrałem dziewczynę i poszedłem do tej, która przypadła mi.
- Mia ? - stanąłem w otwartych drzwiach. - Mogę na chwilę ?
- Jasne. - wszedłem i usiadłem na łóżku po turecku, na przeciwko niej.
- Opowiesz mi czemu tu jesteś ?
- Jestem medium. - otworzyłem usta ze zdziwienia.
- Widzisz duchy ?!
- Widzę, rozmawiam.
- Ale dlaczego jesteś bezsenna ?
- Bo w nocy duchy mnie krzywdzą. Atakują. Psychicznie, ale to gorsze niż ból fizyczny.
- Rozumiem i bardzo współczuję.
- A co z Tobą ? - opowiedziałem jej swoją historię. Mia nie była taka zła jak się na pierwszy rzut oka wydawało.
- Czyli jesteś moją parą ?
- Tak.
- Fajnie. - uśmiechnęła się, a ja to odwzajemniłem.


*** Oczami Louisa ***


Leżałem i przytulałem do siebie Tilly. Podoba mi się. Nie wiem czy zrobiliśmy to przez alkohol czy pożądanie.
- Opowiesz mi jaka jest Twoja historia ? - spytałem poprawiając ją w moich ramionach.
- W sumie to trochę śmieszne.

- Serio ?
- Kiedy zasnę to tak, jakbym zapadała w śpiączkę. Nie budzę się przez tydzień, a nawet miesiąc.
- To nie jesteś bezsenna tylko jesteś śpiochem. - zaśmiała się, a ja nawinąłem na palec kosmyk jej brązowych włosów.
- A Ty Louis ?
- Ja po prostu nie śpię. Nie odczuwam zmęczenia i nie muszę spać.
- Mogę Cie pocałować ?
- Właśnie uprawialiśmy seks, a Ty pytasz, czy możesz mnie pocałować ? - zaśmiałem się i podciągnąłem ją wyżej. Delikatnie złączyłem nasze usta. Przegadaliśmy całą noc.

*** Oczami Skylar ***

- Bonjour ! - usłyszałam kiedy tylko zeszliśmy na dół.
- Bonjour Manon ! Cześć Luke. - przywitaliśmy się i zajęłam miejsce przy stole.
- Zrobię herbatę. - powiedział Zayn i poszedł do kuchni.
- Jak minęła noc ? - spytałam mojej współlokatorki.
- Dobrze. Luke uczyć mnie angielski !
- Fajnie. - uśmiechnęłam się do niej.
- Reszta śpi ? - zapytał blondyn co wszyscy odebraliśmy jako żart.
- Mia  i Brad tak. - odwróciłam się słysząc Louisa. Weszli z Tilly do  kuchni trzymając się za ręce. Szybcy są.
- Proszę. - Zayn postawił przede mną herbatę.
- Dziękuję. - spojrzałam na niego z ciepłym uśmiechem. Przygotowałam mu kanapki. No bardzo chudy jest.
- Smacznego ! - powiedziałam uśmiechając się. Oddał gest.
- Dziękuję. - nieśmiało położył dłoń na moim kolanie. Jedliśmy w milczeniu. Tylko czasami Louis coś powiedział, a reszta wtrąciła jakieś uwagi. Niepewnie położyłam dłoń na  jego  i splotłam nasze palce. Już dawno nie czułam się taka bezpieczna. Znów usłyszałam to co wczoraj. Ten odgłos zamykanych drzwi. Podeszłam do tych prowadzących do ogrodu i nacisnęłam klamkę. Ustąpiły. Niebo było bezchmurne.Wyszłam przed dom. Na mojej skórze poczułam wesołe promyki słońca. Podeszłam do klombu róż. Przesunęłam palcami po płatkach najpiękniejszej z nich.
- Piękna i delikatna. Zupełnie, jak ty. - poczułam dłoń na dole moich pleców.
- Zmysłowa i z klasą. Zupełnie, jak ty. - odwróciłam się przodem do niego. Odgarnął mi delikatnie kosmyk włosów z buzi.
- ' I poszedłbym z Tobą na koniec świata, ale nie drogą usłaną różami, bo nic tak nie łączy i nie cieszy, jak wspólne pokonywanie przeciwności losu. ' - z każdym jego słowem nasze usta się zbliżały. Już... Jeszcze kawałeczek...

czytasz - komentuj



.